Wiskundemeisjes
Internetbureau Rotterdam 
Archief voor categorie 'Leestip'
Vanmiddag verdedigt Joost Batenburg zijn proefschrift Network Flow Algorithms for Discrete Tomography. Simpel gezegd lijkt zijn onderzoek op het oplossen van een Japanse puzzel: voor een aantal richtingen weet je hoeveel zwarte vlakjes (bijvoorbeeld atomen) er in die richting te zien zijn. Met zo weinig mogelijk gegevens probeer je een reconstructie te maken van het object waar je doorheen kijkt. Toepassingen liggen bijvoorbeeld in de medische wereld en het slijpen van diamanten.
Joost legt zelf op kennislink duidelijk uit waar zijn onderzoek over gaat, dus dat hoeven we hier niet nog eens over te doen. Ook het Leidse universiteitsblad Mare besteedde deze week aandacht aan zijn onderzoek.
Joost, veel succes vanmiddag op de verdediging!
(Jeanine)
Nog steeds wordt op verschillende plaatsen geschreven over de wereldvreemde Perelman en zijn bewijs van het Poincaré-vermoeden. In de column Ballenverstand van Robbert Fokkink bijvoorbeeld. Die column wordt afgesloten met een variant van de bekende stelling van Gödel.
En zo stuit de wiskunde op de onvolledigheidsstelling van Fröbel: er bestaan ware beweringen waarvan de bewijzen te lang zijn om door mensenhanden te worden opgetekend.
Dit plaatje van Kamagurka verscheen kort nadat Perelman de Fieldsmedaille had geweigerd, maar ik zag hem pas gisteren voor het eerst.
(Ionica)
In de Notices of the AMS verscheen een tijd geleden een artikel over wiskundehumor: Foolproof: A Sampling of Mathematical Folk Humor. Dit artikel maakt onze categorie Grapjes in één keer bijna overbodig: alle wiskundegrapjes die ik ken staan er in. Er wordt onderscheid gemaakt tussen grapjes over wiskunde (die eigenlijk alleen wiskundigen grappig vinden) en grapjes over wiskundigen (meestal verteld door ingenieurs of fysici). Meestal worden wiskundigen in dit soort grapjes neergezet als mensen die meer leven met ideeën dan met de realiteit, of als mensen die vaak een onhandige oplossing kiezen omdat ze op die manier het probleem kunnen reduceren tot iets dat ze al eerder konden oplossen (zoals inderdaad ook vaak gebeurt in wiskundige bewijzen).
Het leukst vind ik de volgende metagrap:
An engineer, a physicist, and a mathematician find themselves in an anecdote, indeed an anecdote quite similar to many that you have no doubt already heard. After some observations and rough calculations the engineer realizes the situation and starts laughing. A few minutes later the physicist understands too and chuckles to himself happily, as he now has enough experimental evidence to publish a paper. This leaves the mathematician somewhat perplexed, as he had observed right away that he was the subject of an anecdote and deduced quite rapidly the presence of humor from similar anecdotes, but considers this anecdote to be too trivial a corollary to be significant, let alone funny.
Maar je kunt ook een boel woordspelingen lezen, anekdotes over de bijna spreekwoordelijk verstrooide professor Wiener en over weapons of math instruction en de terroristische organisatie Al-gebra. Veel plezier!
(Jeanine)
Als je met schenkstroop probeert om op een pannenkoek je naam te schrijven of een hartje te tekenen, kunnen er twee dingen gebeuren. Óf je krijgt een mooie, egale lijn, óf je krijgt een flubberige lijn die afwisselend uit bobbeltjes en dunne sliertjes bestaat. Wiskundigen uit Eindhoven hebben gemodelleerd hoe dit precies komt en Guido Schmeits schreef er een leuk artikel over op Kennislink.
(Jeanine)
Zoals we in mei al aankondigden in Leuke boeken voor wisko's, hebben Jeanine en ik samen een artikel geschreven voor de jubileumuitgave van MaCHazine. Dit blad van de Delftse studievereniging Christiaan Huygens is deze week uitgekomen, dus nu kunnen we de nieuwe lijst leestips hier plaatsen.
Clio Cresswell - Mathematics and sex
De eerste hoofdstukken van dit boek zijn briljant. Ze gaan meer over relaties dan over seks, maar dat mag de pret niet drukken. De verhouding tussen Romeo en Julia wordt gemodelleerd als een partiële differentiaalvergelijking en het vinden van de ideale partner wordt beschreven als een optimaliseringsprobleem. Cresswell geeft tussendoor relatietips waar Dr. Phil een puntje aan kan zuigen. Het laatste deel van het boek is wat minder sterk, maar de sexy foto op de voorkant maakt veel goed.
Daniel Kehlmann - Het meten van de wereld
Deze roman over Gauss en ontdekkingsreiziger Von Humboldt brak vorig jaar alle records in Duitsland. Het meten van de wereld werd zelfs vaker verkocht dan de alomtegenwoordige Dan Brown. Voor wiskundigen is het leuk om te lezen over Gauss. Kehlmann heeft zich een jaar lang verdiept in het werk en de levens van zijn hoofdpersonen en er komt een indrukwekkende hoeveelheid feitjes voorbij. Deze roman is vooral geschikt voor mensen die op feestjes graag opscheppen met nutteloze kennis.
C.P. Snow - The two cultures
The two cultures is een toespraak van C.P. Snow uit 1959. Snow was zowel academisch wiskundige als romanschrijver. In zijn toespraak uitte Snow zijn zorg over het gebrek aan communicatie tussen verschillende vakgebieden (lees: alfa’s en bèta’s). Hij beschrijft welke problemen hierdoor ontstaan bij bijvoorbeeld ontwikkelingshulp. Hij roept beide kampen op om meer met elkaar te praten. Fijn voor ons: hij denkt dat het veel erger is dat alfa’s niet weten wat de wetten van Newton zijn, dan dat bèta’s geen Shakespeare kunnen citeren.
Barry Mazur - Imagining numbers: particularly the square root of minus fifteen
Mazur neemt zijn lezers mee langs de verschillende getallen. Hij begint –natuurlijk- bij de natuurlijke getallen en eindigt bij de complexe getallen. Voor de meeste wiskundigen wordt er weinig nieuws verteld, maar Mazur brengt dingen op een aardige manier. Hij gebruikt veel gedichten en vraagt de lezer om zich allerlei dingen voor te stellen. Ik herinner me ook nog dat hij zich afvroeg waarom in poëzie altijd rode rozen voorkomen en nooit eens gele tulpen. Wat dat met wiskunde te maken heeft kan ik even niet opzoeken, want ik heb mijn exemplaar van Imagining numbers uitgeleend. Tip: Leen dit boek alleen uit aan mensen die al iets van complexe getallen weten óf aan mensen die heel erg van wiskunde houden, want het is voor een leek lastig te lezen.
Tonke Dragt – Aan de andere kant van de deur: Zeeën van tijd
Otto, een slimme jongen die gepest wordt door zijn klasgenoten, ontdekt op een dag dat zich achter de deur van zijn kamer niet altijd de gewone overloop bevindt. Hij komt terecht in de Januaraanse ambassade, een gigantisch, organisch gebouw met een grote bibliotheek, waar zeeën van tijd zijn, waar alle klokken van hun wijzers zijn beroofd en waar de seizoenen elkaar in onvoorspelbare volgordes afwisselen. Bovenal ontmoet hij nieuwe vrienden: Christian het galgekind en Claartje zonder spiegelbeeld. Ook Einstein schijnt er asiel gekregen te hebben, net als Schrödingers kat. Het is een kinderboek, maar een echte aanrader voor bèta’s die wel houden van een fantasierijk verhaal vol mooie beelden. Het enige nadeel is dat het beloofde vervolg nog niet is verschenen, hoewel Tonke Dragt haar fans wel heeft verzekerd dat ze er hard aan werkt.
Philibert Schogt – De wilde getallen
De vijfendertigjarige wiskundige Isaac Swift denkt dat hij een beroemd probleem heeft opgelost. Er is echter een complicatie: meneer Vale, een vreemde student van middelbare leeftijd, beweert dat Swift zijn werk geplagieerd heeft. Bovendien bevindt Swift zich op het randje van overspannenheid. Het boek is een poging tot een wiskundige thriller, waarin de frustraties van een middelmatige wiskundige uitgebreid worden uitgemeten. Best een leuk boek om eens te lezen als je je verveelt op een regenachtige middag, maar de stijl is tamelijk slecht: het leest alsof het slecht vertaald is uit het Engels, terwijl het toch echt in het Nederlands geschreven is.
Georges Perec – Het leven een gebruiksaanwijzing
Perec was een schrijver die erg beïnvloed is door de wiskunde, al was hij zelf geen wiskundige. De werken van Perec zijn vaak gebaseerd op contraintes, beperkingen die hij zichzelf oplegde qua structuur. Hij heeft bijvoorbeeld een heel boek geschreven waar de letter e niet in voorkomt.
Het leven een gebruiksaanwijzing is gebaseerd op de dwarsdoorsnede van een groot appartementencomplex in Parijs. In het boek wordt het gebouw doorlopen door middel van paardensprongen, als op een schaakbord. Aan de hand van de kamer waarin je terechtgekomen bent, wordt bijvoorbeeld verteld wie in die kamer woont, soms krijg je een deel van het levensverhaal van zo’n personage te horen, soms worden vooral de voorwerpen in de kamer beschreven.
Wonderbaarlijk genoeg bleef het verhaal voor mij steeds leuk om te lezen en zijn de mensen stuk voor stuk bijzonder. De levensverhalen van de bewoners hebben vaak overeenkomsten in thematiek: zo’n bewoner had ooit een duidelijk doel in zijn leven, maar door wat voor oorzaak dan ook is het doel niet bereikt en is alle moeite vergeefs geweest. Het allerbijzonderst is de miljonair Bartlebooth, die juist zijn best doet om iets totaal nutteloos te doen met zijn leven en helemaal geen verschil te maken, maar ook dat mislukt.
Ondanks de aanzienlijke dikte heb ik het boek met erg veel plezier gelezen en ik raad iedereen dan ook zeker aan om het ook te proberen!
Bill Bryson - A short history of nearly everything
Er staat niet zo veel wiskunde in dit boek, maar wat is dit goed en geestig geschreven! Bryson schreef eigenlijk reisboeken, maar een paar jaar geleden besloot hij om zich eens in de wetenschap te verdiepen. In A short history of nearly everything beschrijft Bryson inderdaad bijna alles. En niet alleen de ontwikkelingen van de wetenschap, maar ook alle rare misstappen en vreemde hobby’s van de genieën. Ik heb een paar keer hardop gelachen om zinnen als “Almost the only thing constant about the Hubble constant has been the amount of disagreement over what value to give it.”
Gerrit Krol – Het gemillimeterde hoofd
Toen ik dit boek voor het eerst probeerde te lezen vond ik het pretentieus en de schrijver arrogant, maar nu ik het opnieuw probeerde bleek het wel een aangenaam boekje te zijn. Het is een samenraapsel van dagboekfragmenten, jeugdherinneringen, mijmeringen over meisjes, stukjes over gelezen literatuur (“van de boekenplank”), wiskundige en filosofisch getinte observaties. Van die laatste kreeg ik soms de kriebels, maar andere stukjes zijn goed of vermakelijk. Leuk voor wiskundigen en informatici zijn de fragmenten waarin de hoofdpersoon over zijn werk praat: hij voert berekeningen uit op de computers van de jaren zestig. Het boek is opgezet als een proefschrift, met een korte Engelse samenvatting en een index. Als je in die index “computer” opzoekt, word je doorverwezen naar “machine”!
Edwin A. Abbott – Flatland: A Romance of Many Dimensions
De verteller van het verhaal, A. Square, is een vierkant dat in Flatland leeft. Flatland is een vlakke wereld, een plat vlak, en de mensen kennen dus maar twee dimensies. De inwoners van het mannelijk geslacht zijn vlakke figuren, variërend van de scherpe, gelijkbenige driehoeken die tot de laagste klasse behoren, tot veelhoeken en cirkels. De cirkels vormen de hoogste klasse, want zij hebben zoveel hoeken dat je ze niet meer ziet.
De houding tegenover vrouwen wordt er bepaald door het feit dat vrouwen lijnstukken zijn. Dat levert namelijk een groot probleem op: een lijnstuk kan zichzelf bijna onzichtbaar maken, want als een vrouw zo draait dat ze in jouw kijkrichting staat, zie je alleen een punt. En als je door de scherphoekige soldaten al goed verwond kan worden, kun je je wel voorstellen wat een botsing met een vrouw zou veroorzaken.
A. Square kan ons dit verhaal vertellen omdat hij in Spaceland is geweest. Hij kreeg namelijk bezoek van een bol (stel je voor hoe een bol er uitziet in het vlak van Flatland: een cirkel die continu van grootte verandert!) die hem in de derde dimensie geïntroduceerd heeft. Maar iemand die het bestaan van een “omhoog dat geen Noorden is” verkondigt in Flatland is zijn leven niet zeker…
Deze klassieker is bijzonder grappig om te lezen vanuit wiskundig oogpunt, en tegelijkertijd is het een satire op de negentiende-eeuwse maatschappij.
Klaas Landsman - Requiem voor Newton
Een jonge postdoc in Cambridge verdiept zich in de geschiedenis van de natuurkunde en in een aantrekkelijke studente van Stephen Hawking. Mathematisch fysicus Klaas Landsman gebruikt het flinterdunne liefdesverhaal om lekker veel over natuurkunde te vertellen. De personages praten namelijk de hele dag over fotonen, kwantumfysica of relativiteit. Ze stellen elkaar doorlopend vragen als: "Begrijp jij hoe Newton tot zijn absolute ruimte kwam?", waarop de ander dan een klein mini-college geeft. Dit boek kun je daarom beter niet als een roman proberen te lezen, de 500 voetnoten maken het lezen ook niet makkelijker. Maar je leert van dit boek een heleboel over natuurkunde en de volgende keer dat iemand jou in bed vraagt "Hoe zit het nu met die absolute ruimte bij Newton?", dan weet jij ook wat je moet zeggen.
(Ionica & Jeanine)
Christophe Ritzenthaler vertelde mij over leuke Franse strips van Jean-Pierre Petit. In deze strips maakt de held Archibald Higgins allerlei rare avonturen mee, waarin hij bovendien een boel te weten komt over wiskunde, computers of natuurkunde. Al deze strips zijn gratis te downloaden en ze mogen ook vrij vertaald worden. Veel strips zijn in het Engels vertaald, maar de strips over wiskunde zijn er nog niet in het Nederlands.
In een van de albums over wiskunde, Here's Looking at Euclid, komt Archibald Higgins in de problemen als hij de hoeken van een driehoek opmeet: de som is groter dan 180 graden! En dat is heel iets anders dan wat de alom geroemde firma Euclid & Co. hem altijd heeft verteld. Hij belt de firma op.
Ben je benieuwd hoe het verder gaat? Hier kun je het hele album downloaden. Het andere album over wiskunde, Topo the World, is hier te vinden. En alle albums kun je bekijken via deze site. Veel plezier!
(Jeanine)
Afgelopen donderdag stond er in Delta (universiteitskrant van de TU Delft) alweer een leuke column van wiskundige Robbert Fokkink. Ik citeer even een stukje:
Ooit zat ik in de auto met Togo Nishiura, een wiskundige uit Detroit. Wij vonden elkaar in een klaagzang op de belabberde wiskundekennis van de studenten van tegenwoordig. Togo's vrouw Elly zat zwijgzaam achter in de auto. Na een tijdje werd ze het zat. "Boys, according to you, which country has the best mathematicians?" Daar hoefden wij niet lang over na te denken: de Sovjet-Unie natuurlijk. In het krakerige accent van het Midden-Westen klonk het vervolgens vanaf de achterbank: "So boys, tell me, how is that country doing, economically?" Wij hielden ons stil. "My point exactly", besloot Elly, ze kruiste haar armen en staarde naar buiten. Wij hebben die autorit verder niet veel gezegd.
Eens per maand staat er zo'n column van Fokkink achterop Delta en bijna altijd vind ik die erg grappig. Erg objectief ben ik niet, want toen ik voor Delta werkte heb ik ongeveer eens per week gevraagd of deze man geen eigen column kon krijgen. Ik moest namelijk altijd erg hard lachen om de grappen van Robbert Fokkink. De vaste redactie was eerst niet zo enthousiast over het idee (straks staat er elke keer iets over wiskunde, brrr), maar na een jaar van mijn gezeur verzuchtten ze dat die wiskundige dan maar eens een proefstukje moest inleveren. Zo kwam alles goed en nu kan ik (en de andere Fokkink-fans) elke maand lachen om nieuwe grappen van Robbert Fokkink.
Hij schrijft vaak (maar niet altijd) over wiskunde. Hier is nog een quote:
In de Verenigde Staten zat ik in het vliegtuig naast een vriendelijke jongeman, die er achter kwam dat ik een wiskundige ben. "A math professor, that is sooo cool", jubelde hij. Dit was de eerste en ongetwijfeld meteen ook de laatste keer dat mijn professie zo uitbundig werd begroet. Het moest ook wel gebeuren in de Verenigde Staten, want daar wonen heel veel van die hinderlijk positieve Ratelbanden.
De rest van zijn columns is te vinden in het archief van Delta, onder lifestyle. Mijn favoriet gaat over negatieve getallen, laatst zag ik dat iemand hem in de gang bij informatica had opgehangen. Lees zelf waarom: Negatieve getallen.
(Ionica)
Vandaag om kwart over twaalf kon heel Nederland genieten van Ionica's stem: Ionica werd op de radio geïnterviewd! Ze was te horen in Claudia d'r op op 3fm. Luister of download het mp3-bestand hier: Ionica op de radio.
Een Duitse jongen heeft namelijk op ietwat vergezochte wijze berekend dat Duitsland het WK voetbal van dit jaar zal gaan winnen. Dit heeft hij niet gedaan door middel van een fijn, ingewikkeld en op statistiek gebaseerd wiskundig model, nee, hij combineerde de jaren waarin Duitsland wereldkampioen werd (1954, 1974 en 1990) als volgt: 54 * 74 - 1990 = 2006! Deze gelijkheid leidt natuurlijk onvermijdelijk tot de conclusie dat Duitsland ook dit jaar wereldkampioen voetbal zal gaan worden.
Iedereen die ook maar enigszins goed bij zijn hoofd is, zal zeggen dat dit een duidelijk staaltje van numerologie is en dat je op deze manier alles wat je maar wil wel kan bewijzen. Daarom besloot de radio een echte wiskundige, namelijk Ionica, om commentaar te vragen. Ionica liet zich niet kennen en bleek volgens eenzelfde soort redenering in staat te zijn om te berekenen dat niet Duitsland, maar juist Nederland dit jaar wereldkampioen zal worden! Waarmee ze meteen aantoonde dat deze methode nergens op berust, want er kunnen natuurlijk niet twee winnaars tegelijk zijn. Hulde aan Ionica.
Op de vraag wie er dan wel zal gaan winnen antwoordde Ionica echter iets over kapsels van spelers, wat meteen aangeeft dat u van de wiskundemeisjes de komende weken geen diepgaande voetbalanalyses hoeft te verwachten. Wiskundemeisjes zijn tenslotte ook gewoon maar meisjes, en zoals het echte meisjes betaamt weten ze niets van voetbal.
Wie wel iets wil weten over verbanden tussen wetenschap en het WK voetbal kan zich verdiepen in het juni-nummer van Natuurwetenschap & Techniek, dat ons vertelt: Voetbal is net als André Hazes. Ooit een typische aangelegenheid voor het volk, nu ook salonfähig voor hoogopgeleiden. In N&T is bijvoorbeeld te lezen dat een universiteit en een voetballaboratorium een betere voetbal hebben ontworpen, die slechts uit 14 vlakken bestaat in plaats van de gebruikelijke 32. Hierdoor is de precisie van de bal, in ieder geval in het laboratorium en weggeschopt door een robotbeen, ongeëvenaard. We zullen zien of dat ook geldt op een voetbalveld.
(Jeanine)
Wiskundige Jan van de Craats won vandaag de NWO Oeuvreprijs. Deze prijs wordt eens per jaar uitgereikt aan een journalist of onderzoeker die een bijzondere bijdrage heeft geleverd aan de popularisering van wetenschap. Dit jaar koos de jury met voorzitter Robbert Dijkgraaf voor Jan van de Craats. Het juryrapport wordt waarschijnlijk morgen ergens rondgestuurd, maar ik herinner me hulde voor zijn werk voor Pythagoras, zijn goede boeken, enthousiaste voordrachten voor leraren en scholieren, zijn trainingen voor de Wiskunde Olympiade en zijn recente webklas over de Riemannhypothese.
Alle lof is terecht! Jan van de Craats is zo goed! Hebben jullie allemaal een boek van hem in de kast staan? Basiswiskunde of De juiste toon? Er staan ook veel stukken van hem op internet, bijvoorbeeld bij het Nieuw Archief voor Wiskunde of Pythagoras.
De NWO Oeuvre prijs (een beeldje en 12.500 euro) werd vandaag uitgereikt in Amsterdam, op het wetenschaps/journalisten-congres Bessensap. Maar Jan van de Craats was net deze week op Kreta voor een lang geplande vakantie. Dus kon hij de prijs niet in ontvangst komen nemen. En raad eens wie dat namens hem mocht doen? Jawel, ik!
Ik werd door Robbert Dijkgraaf gloedvol aangekondigd als degene die de fakkel overneemt van Jan van de Craats (hoewel die natuurlijk helemaal niet gaat stoppen) en mocht voor een volle zaal vriendelijk glimlachen, het beeldje in ontvangst nemen en poseren voor de camera. Ik heb even overwogen om uitgebreid te speechen (dichter bij een Oscar-moment kom ik voorlopig niet). Ik heb het toch maar kort gehouden en gezegd dat Jan zelf vast iets heel bescheidens zou zeggen op dit moment, maar dat ik kon zeggen dat hij deze prijs volkomen verdiende. En dat ik me verheugde op zijn lezing van volgend jaar (want de winnaar geeft de volgende Bessensap altijd een voordracht).
Na afloop kwamen allemaal mensen met leuke anekdotes over Jan van de Craats. Over zijn televisieprogramma in de jaren tachtig met Nada van Nie. Of over een puberzoon, die niets moest hebben van wiskunde, tot hij zo’n leuk boek van Jan van de Craats ontdekte. Kortom: Driewerf hoera voor Jan van de Craats!
(Ionica)
(Dit artikel schreef ik twee jaar geleden voor MaCHazine, het blad van mijn Delftse studievereniging. Binnenkort verschijnt een vervolg geschreven door Jeanine en mij, ook dat zullen we ter zijner tijd op de website plaatsen.)
Leuke boeken voor Wisko's
Natuurlijk hebben we allemaal prachtige klassiekers als Calculus en Linear Algebra and its applications in onze kast staan. Maar er zijn meer boeken die je als wisko eigenlijk gelezen moet hebben. Hierbij een incompleet en volslagen subjectief overzicht van wiskundige literatuur.
Fermat's Last theorem - Simon Singh
Een autistische jongen van 15 gaat als een heuse detective op onderzoek uit nadat hij een dode hond op straat vindt. Hij mist daarbij alles wat maar enigszins met emoties te maken heeft en is geobsedeerd door wiskunde. Zijn stelselmatig te ver doorgedreven logica is vaak aandoenlijk. Let bij het lezen ook op de mooie nummering van de hoofdstukken. Nog een extra bonus: in de appendix staat een uitgewerkt wiskundig bewijs.
The man who loved only numbers - Paul Hoffman
Dit is de biografie van Erdös. Schaam je als je nog nooit van Erdös gehoord hebt. Het boek is wat chaotisch opgezet en sommige stukken zijn echt doodsaai. Maar de legende rond Erdös maakt het toch de moeite van het lezen waard. Met zijn Erdös-getallen is deze man voor de wiskunde wat Kevin Bacon is voor de filmindustrie. Misschien niet de beste, maar wel iemand met een ongelooflijk hoge productie. En met een erg vreemde levensvisie, alles draaide voor hem Erdös om wiskunde. Zijn bekendste uitspraak: "A mathematician is a device for turning coffee into theorems."
The French Mathematician - Tom Petsinis
Recent verschenen biografie van Galois. Nadat je Fermat's Last Theorem hebt gelezen, wil je natuurlijk meer over deze man weten. Dit alom bejubelde boek beschrijft zijn leven en persoonlijkheid. Erg sympathiek komt hij niet over. Eerlijk gezegd heb ik het boek niet eens uitgelezen. Iemand met meer geduld moet het zeker maar eens proberen. Wel leuk vond ik, dat ik het idee kreeg dat Galois op een gegeven moment dacht "Als ik dat niet kan, dan is het vast onmogelijk." Als dat geen goede attitude is...
De stelling van de Papegaai - Denis Guedj
Na de hype rond De wereld van Sofie verscheen een hele reeks wannabees. Zoals De reis van Theo over theologie en De Stelling van de papegaai over wiskunde. Allebei in dezelfde mooie gebonden uitvoering, maar allebei niet echt goed geschreven. Er zit veel wiskunde in het boek, maar het verhaal zwalkt alle kanten op. Het was in de reeks trouwens leuker geweest om de wiskundevariant De les van Lise te noemen en het dan alleen over analyse te hebben.
Wiskundige moeders – Sue Woolfe
Nog zo’n miskleun is Wiskundige moeders van Sue Woolfe, over drie generaties wiskundige vrouwen. De schrijfster begrijpt overduidelijk niks van wiskunde en de wiskundige wereld. Op een congres maken de vrouwen zich alleen druk over welke jurk ze aan moeten trekken en de mannen roepen tijdens een voordracht van een vrouw dat ze haar borsten willen zien. Tuurlijk.
Surely You're Joking, Mr Feynman! – Richard Feynman
Richard Feyman was een natuurkundige, maar bovenal een onovertroffen bèta-held. In Surely You're Joking, Mr Feynman! staan briljante verhalen over alle dingen die hij naast zijn werk deed. En dat loopt uiteen van kluizen kraken tot onder hypnose gaan, van meisjes naakt tekenen tot hallucinaties oproepen in een tank met water. Niet voor niets is de ondertitel dan ook "Adventures of a Curious Character". Hij beschrijft al deze dingen op een prachtige rationele manier. Maanden nadat ik dit boek las, dacht ik echt in bijna elk gesprek "Ohja, Feynman schreef hier ook zo iets grappigs en intelligents over." Alvast een fijne quote van Feynman: "Physics is like sex. Sure, it may give some practical results, but that's not why we do it."
(Ionica)
