B.v.d.

Wiskundemeisjes » Blog Archive » Beste Britse parlementsleden…over kansen en zelfkennis

Uit de serie "meneer de Leeuw legt het nog een keer uit" de aflevering "Rekenen en lezen, denken we daar wel eens over na?": Wanneer een groot gedeelte van de Engelse parlementariers een fout antwoord geeft op een rekenvraag kun je concluderen dat ze niet kunnen rekenen. Je kunt ook concluderen dat ze de vraag niet goed hebben gelezen en in dit geval lijkt me dat waarschijnlijker omdat ze voor het grootste deel 1/2 als antwoord gaven. Maar dat weet je niet zeker. Dat is een probleem bij het trekken van conclusies uit onderzoeksresultaten die voortkomen uit meerkeuzevragen. Zowel bij het opstellen als bij het lezen van en beantwoorden van meerkeuzevragen kan veel fout gaan in de communicatie. Daarnaast spelen ook zelfverzekerdheid en motivatie een rol. Wat mij betreft zijn zulke onderzoeksresultaten (dus ook de Cito toets) behoorlijk onbetrouwbaar. Rekenen en lezen, daar zouden we eens goed over na moeten denken.

Met vriendelijke groeten,

Jan de Leeuw

Het lijkt me overigens duidelijk dat "allebei de worpen" niet betekent "de tweede worp", dat is niet ze gemakkelijk te verwarren.

@Bassos: behalve kwantummechanica moet je er natuurlijk ook wat Oosterse mystiek bijgooien, anders is het beeld niet volledig.

zoals Meike aanhaalt is het goed mogelijk dat het in de optiek van de respondenten ging om de tweede worp.

Waarmee de verontwaardiging van een wiskundige eigenlijk iets zou behoren te zijn als vreugde dat het statistiek gebeuren een beetje is doorgedrongen in de maatschappij.

ALs er tien keer kop is gegooid, wat is dan de kans op nog een keer kop ?

Hoger dan 0,5 waarschijnlijk, want hoe zit die munt eigenlijk in elkaar ?
(tweekoppige munten e.d.)

Het raakvlak van de werkelijkheid en de wiskunde.

Toon me een perfecte punt.
(kannie)

Statistiek gaat echter slechts op voor groepen, niet voor individuen.
Denk een fractale werkelijkheid, waarin 'wetenschap' regelmatigheden beschrijft binnen een groot gebied in die fractale werkelijkheid.

Bewijs ?

Wat gebeurt er in de randen van wat we beschrijven ?
(volgens fractale werkelijkheids ideeën zouden daar hele afwijkende zaken zich voordoen, en voila, kijkt en huivert voor de verfijndheid van het bestaan)

Dus:

Ik kan prima kop gooien als ik dat kies.

Of zie je die Kat toch anders ?

iets als schrödingerberg onzekerheids observatie punt gebeuren.