Ik had alleen bezwaar tegen die ene zin uit je stuk die ik heb aangehaald. Je vat daarin de bevindingen van het Hof samen in het arrest van 14 april. Als iemand over de hele zaak weinig meer weet dan er in jouw stukje staat, dan geeft die zin een vertekend beeld.

"Het staat niet eens vast dat ..." zou eigenlijk moeten zijn: "Het staat nu vast dat niet ...".

In de tweede alinea van je laatste bijdrage, hier vlak boven, doe je het weer: "terwijl überhaupt niet duidelijk is dat ..." moet zijn: "terwijl duidelijk is dat niet ..."

Jouw formulering laat twijfel over wat er gebeurd is, en na dit proces hoort er geen ruimte meer te zijn voor twijfel. Natuurlijk zijn er veel kwesties waarover wij nooit iets zeker zullen weten. In dit geval, van iemand die eerst tot levenslang is veroordeeld, en nu zo overtuigend van schuld is vrijgesproken, moet je dat soort twijfels een ogenblikje voor je houden.

Ik bedoelde het niet als een veilige formulering hoor, ik bedoelde een soort verontwaardiging uit te drukken: iemand kan blijkbaar tot levenslang veroordeeld worden terwijl überhaupt niet duidelijk is dat het om een onnatuurlijke dood gaat. Dat is hoe de zin bedoeld is, blijkbaar is dat niet duidelijk dan, maar zo lees ik het nog steeds als ik het stukje teruglees.

Het lijkt een 'veilige' formulering, die niet in strijd is met de feiten, en toch vind ik het niet leuk, niet in dit geval.

Het Gerechtshof in Arnhem, en de geraadpleegde deskundigen zijn het er, in tegenstelling tot eerdere rechters, over eens dat er voor de conclusie 'niet-natuurlijke dood' -dat is: ongeluk of misdrijf- eerst bewijs moet zijn. De deskundigen hebben verklaard dat je, in het soort gevallen waar het hier om gaat, alleen tot een niet-natuurlijke dood kunt concluderen op basis van een obductie, sectie post mortem.

Lucia de Berk was veroordeeld voor 7 moorden en 3 pogingen. In slechts 4 gevallen is sectie verricht. In 2 gevallen, waarbij het lijkje lang na de dood is opgegraven, kon geen enkele conclusie worden getrokken. In één geval had de patholoog-anatoom van toen geconcludeerd tot een natuurlijke dood.

Blijft nog één geval over, het zogenoemde feit 1, tevens het belangrijkste feit in de eerdere processen. Het OM beschouwde feit 1 als zijn sterkste zaak, en het vormde destijds voor het ziekenhuis de aanleiding om andere medische dossiers na te vlooien. De huidige deskundigen, en het Gerechtshof, zijn het erover eens dat de resultaten van de secties (het waren er twee) eerder verkeerd zijn geïnterpreteerd, terwijl andere, later opgedoken, betrouwbare, gegevens uit het medisch dossier wijzen op de onmogelijkheid van een vergiftiging met digoxine. Dat laatste was de beschuldiging.

Bovendien geldt voor zowel feit 1, als voor de negen andere dat een natuurlijke doodsoorzaak een uiterst waarschijnlijke verklaring is voor het overlijden, dan wel de plotselinge medische crisis.

Kortom "Het staat niet eens vast ..." zou moeten zijn: er is geen spatje bewijs voor enig vermoeden van een niet-natuurlijke dood, en dus ook niet voor een vermoeden dat ook maar iemand iets akeligs gedaan zou hebben.

De rekensommetjes speelden, tussen twee haakjes, in het proces allang geen enkele rol meer, al moet ik zeggen dat ik vind dat het Gerechtshof zich nog wel even duidelijk had kunnen uitlaten over het begrip schakelbewijs.

Het arrest van het Gerechtshof Arnhem is te vinden onder:
http://www.rechtspraak.nl, zoeken op LJN BM0876.
De individuele gevallen worden behandeld in rechtsoverweging 3.2. Het is een lange lap tekst, en je moet ook een paar verwijzingen volgen.

Toch zou ik zeggen: lees, en huiver.

groetjes Sander