Dat is waar. Maar waarom zou goed onderwijs-onderzoek juist experimenteel-kwantitatief van karakter moeten zijn? Resultaten van dit type onderzoek, ook als ze voldoen aan de regelen der statistiek, zijn vaak nauwelijks informerend voor andere onderzoekers en de onderwijspraktijk. Er wordt vaak enkel naar verschillen in leerresultaat gekeken, en nauwelijks naar het proces wat tot dat leerresultaat leidt. Terwijl dat proces nou het interessants is! Daarnaast lijkt me het isoleren van een enkele variabele die verschil in leerresultaat zou verklaren tussen twee groepen leerlingen onbegonnen werk.

Ik heb wel twijfels bij het gebruiken van kleine testgroepen, het is zo lastig om twee gelijkwaardige groepen leerlingen en leraren te vinden. Bij verschillen tussen twee testgroepen is het moeilijk om aan te geven of die verschillen inderdaad door de lesmethode komen of door toevallige factoren.

In veel curriculumvernieuwingsprojecten wordt vaak op grote schaal nieuw lesmateriaal geïmplementeerd, echter er wordt bijzonder slecht geëvalueerd. In een review uit 2003 over evalautiesstudies van zogenaamde STS curriculumvernieuwingen in science education, concluderen de auteurs dat in de periode 1980-1992 66 evaluatieonderzoeken over STS curriculumvernieuwingen zijn gepubliceerd. Slechts 4 van deze onderzoeken voldeden aan de criteria, die kwantitatief-experimenteel van aard waren (o.a. betrekking hadden op grootte het sample, en het gebruik van een controle groep). De conclusie van dit onderzoek was dit type curriculumvernieuwingen over het algemeen heel mager geëvalueerd worden. Dit lijkt ook op te gaan voor vernieuwingen bij de bètavakken in het VO. Bijvoorbeeld, in de vernieuwing van het scheikunde curriculum in het VO, die al zo’n drie jaar bezig is, wordt in de officiële documenten met geen woord gerept over hoe deze vernieuwing geëvalueerd kan worden. Een slechte zaak.

JA GRAAG IONICA!! Schrijf een keer over die Fine-Wilf Woorden! Ik brand van nieuwsgierigheid!

Ben je trouwens weer opgeknapt? Ik hoop het!